Haddehane Fabrikamız, Çöp Tesisimiz Hayırlı Olsun!

Kocaeli’de gündem o kadar hızlı değişiyor ki, bazen biz gazeteciler bile yetişemiyoruz.

Bir gün Gebze’de bina çöküyor, ertesi gün Dilovası’nda fabrika yanıyor, hafta bitmeden Kartepe’de haddehane tartışması patlak veriyor. Yaz aylarında çıkan orman yangınlarını saymıyorum bile… Olay üstüne olay, dert üstüne dert!

Halk şaşkın, yönetenler sessiz, şehir yorgun.

Bir yanda İzmit’te toplanmayan çöplerin yarattığı tartışmalar, diğer yanda Kandıra’da yapılmak istenen çöp bertaraf tesisi...

Bakanlık onay vermiş, karar alınmış, kimsenin sesi çıkmıyor.

Peki bu kadar kolay mı doğayı gözden çıkarmak? Kocaeli’nin bereketli toprağına, tertemiz suyuna, yeşiline kıymak bu kadar mı sıradanlaştı? Bir yandan çevre hassasiyetinden bahsedip, öte yandan Kartepe’de tarım arazilerini sanayiye açıyoruz. Üç beş kuruş kazanmak uğruna dededen kalma topraklarımızı satıyoruz. Sonra da “doğa neden bize küstü?” diye soruyoruz. Aslında cevabı biliyoruz ama görmek işimize gelmiyor.

Bu şehirde artık kimse uzun vadeli düşünmüyor. Herkes günü kurtarmanın, bir şeyleri “mış gibi” yapmanın peşinde. Vatandaş bilinçsiz, yöneten duyarsız, iş insanı ise fırsatın peşinde. Kocaeli, bir zamanlar üretimle, emekle, alın teriyle anılırdı. Şimdi dumanla, gürültüyle, betonla anılıyor. Göç artıyor, doğa küçülüyor, yaşam kalitesi yok oluyor. Üstelik tüm bunlar olurken hâlâ “Kocaeli bir turizm şehri” diyebiliyoruz. Denizi kirlenmiş, ormanı yanmış, toprağı sanayiye gömülmüş bir şehir nasıl turizm kenti olabilir? Bu kadar çelişkiyi hangi vicdan kaldırır?

Kartepe’de yapılan eylemleri izledim. İnsanların yüzünde öfke, yorgunluk ve çaresizlik vardı. Herkesin dilinde aynı cümle: “Sesimizi duyan yok.” Belki de en acı olanı bu. Artık tepki bile sonuç getirmiyor. Çünkü karar çoktan verilmiş, inşaat çoktan başlamış. O yüzden diyorum ki, madem bu tesisler bu kadar zararsız, o zaman buyursunlar, karar verenler orada yaşasın. Halk arasında güzel bir söz vardır: Atın ölümü arpadan olsun. Belki o zaman anlarlar, neyi kaybettiğimizi, neye razı bırakıldığımızı.

Ben bu şehir için üzülüyorum. Çünkü Kocaeli sadece bir sanayi kenti değil, bir yaşam alanıydı. Dağları, denizi, tarımı, kültürüyle kendi içinde bir dünyaydı. Şimdi ise ağır sanayinin gölgesinde nefes alamayan bir şehre dönüştü. Beton her yeri sardı, ağaçların yerini bacalar aldı. Bizler de seyrediyoruz, alışıyoruz, sessiz kalıyoruz. Sanki bu kaderimizmiş gibi…

Ama kader değil bu.

Kader diye dayatılan şey, bizim suskunluğumuzun eseri.

Çünkü kendini ifade edemeyen, hakkını arayamayan toplumlar yavaş yavaş yok olmaya mahkûmdur. Biz de o noktaya doğru gidiyoruz. Kocaeli’yi seviyorsak, çocuklarımızın nefes alabileceği bir şehir istiyorsak, artık dur demeliyiz. Yarın çok geç olacak.

Balık baştan kokar derler ya… Evet, doğru. Ama unutmayalım: Balığın koktuğu yerde su da kirlenmiştir. Biz o suyun içinde yaşıyoruz. Eğer bu kenti temizlemek istiyorsak, önce kendi ellerimizi yıkamayı öğrenmeliyiz.